Należę do obszaru kultury środkowoeuropejskiej, należę do obszaru...

Mam 40 lat i jestem humanistą, tak sądzę. W każdym razie takie studia kończyłem. Nie łudziłem się, że dostanę pracę „w zawodzie” bo wiedziałem, że uniwersytet to nie zawodówka i nie po to idę na studia, żeby mieć zawód. Gdybym chciał mieć zawód – poszedłbym do szkoły zawodowej a tak nie zrobiłem.

Skończyłem studia dzienne z psychologii na Uniwersytecie Jagiellońskim, zrobiłem studia podyplomowe z Szkole Praw Człowieka Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, studiowałem też w podypolomowo, dodatkowo psychologię społeczną w Uniwersytecie Opolskim i metody rozwiązywania konfliktów i mediacje w University of Toronto. Nieźle władam angielskim, zacząłem się uczyć hiszpańskiego, zostało mi także w głowie sporo rosyjskiego z mojej podstawówki i liceum.

Wydałem sześć zbiorów wierszy, mam za sobą kilkaset publikacji w prasie kulturalnej, artystycznej i literackiej, byłem redaktorem naczelnym ogólnopolskiego pisma literackiego, stałym współpracownikiem kilku innych pism literackich i artystycznych, dostałem stypendium Ministra Kultury (raz) i Baltic Centre for Writers and Translators w Szwecji (dwa razy). Kiedy jeszcze startowałem w konkursach literackich to dostawałem nagrody, nie liczyłem ile tych ogólnopolskich – ale z 40 czy 50 będzie.

Pracowałem jako urzędnik mianowany w administracji publicznej m.in. przy monitoringu funduszy UE, w biurze paszportowym, wydziale do spraw cudzoziemców, byłem dyrektorem domu kultury, wykładowcą uniwersyteckim (krótko, bo jeden semestr), pracowałem też w wydziale kultury urzędu marszałkowskiego, w redakcji pisma sportowego, pizzerii, galerii sztuki.

Nie chcę emigrować, bo uważam, że Polska to mój kraj, moje miejsce na ziemi, mój język i powietrze którym oddycham, chociaż wiem, że ani ta Polska najbogatsza ani najpiękniejsza, ale jest moja i to mi jakoś wystarcza.

Od 20 lat działam tez społecznie na stałe w jednej organizacji pożytku publicznego ale chętnie współpracuję z wieloma innymi organizacjami, dostałem nawet dwa listy gratulacyjne od Marszałka Województwa i jeden od Burmistrza Brzegu.

Za swoje porażki obciążam odpowiedzialnością głównie siebie i staram się rozumieć swoje błędy, źle podjęte decyzje. Nie wyciągam ręki do państwa, żeby mi dało, bo niby mi się kurwa-należy. Chciałbym robić swoje, po prostu i móc z tego żyć.

A jednak, kiedy przerzucam trzeci rok z rzędu kartony pełne sumatorów, przewijam kolejne metry kabla koncentrycznego, odkurzam gipsowe kasetony – mam wrażenie jakiegoś dysonansu. Nie narzekam, no bo mam pracę, która daje mi możliwość spłaty złotówkowego kredytu – do którego nikt nie dopłaci bo jest w złotówkach. Ale nie mogę mówić o pechu, raczej o fuksie, bo mam pracę. A jednak – coś mnie systemowo wkurwia i mam niejasne przeczucie, że punkt w którym się znalazłem nie był tylko wynikiem moich błędów. Coś przestało do siebie pasować. I nie chce się złożyć w całość. I tyle.

• « poprz.
• nast. »